Ze praten chemie, ademen chemie, voelen chemie. Alsof ze nooit anders hebben gedaan. Augustinas Kulbickas, Kirsten van der Zee en Anne Bokma werken alle drie bij Symeres, een ‘Contract Research Organization’ op Campus Groningen, die helpt bij het ontdekken en ontwikkelen van geneesmiddelen. “Soms komt dat besef even. Dat je werkt aan iets groters”, vertelt Kirsten, “en echt bijdraagt aan de gezondheid van mensen.”
“Symeres voelde meteen goed”
“Symeres is een van de grootste Europese bedrijven op het gebied van organische chemie. Dus eigenlijk is het niet zo gek dat we hier alle drie terechtgekomen zijn.” De 29-jarige Anne en 23-jarige Kirsten studeerden beiden in Leeuwarden. De 29-jarige Augustinas groeide op in Litouwen, maar besloot na studie zijn kansen in de rest van Europa te peilen. “Ik kreeg verschillende aanbiedingen. Maar Symeres in Groningen voelde meteen goed.” Inmiddels werken de drie scheikundigen als associate scientists bij het bedrijf.
Making Molecules Matter
Symeres ondersteunt farmaceutische bedrijven in de beginfase van onderzoek naar de ontwikkeling van nieuwe medicijnen. “Stel, je hebt de griep, dan zoeken wij naar het molecuul dat actief is tegen een virus”, legt Augustinus uit. “Dat doen we door specifieke verbindingen te vinden en combinaties te maken”, voegt Kirsten toe. “We maken dus actieve moleculen. Vervolgens ontwikkelt een ander bedrijf het verder.” Je zou het volgens Augustinus een beetje kunnen zien als koken. “Je doet bepaalde ingrediënten bij elkaar en dan is het afwachten.” Anne: “Behalve dan dat je in dit proces de lepel niet aflikt.”
“Wat is mislukken”
Over één ding zijn Kirsten, Anne en Augustinas het in ieder geval eens: chemie is allesbehalve saai. “Het is juist heel fascinerend", zegt Anne, “je weet nooit wat voor reactie je krijgt. Soms voeg je iets bij elkaar en dan verandert de kleur. Of je werkt met gevaarlijke stoffen. Dat maakt het juist tof.” Van de talloze experimenten mislukken er ook vele. “Soms is dat demotiverend”, geeft Anne toe. “Maar als dan iets wel werkt, is het extra mooi.” Augustinas: “En de vraag is ook: wat is mislukken? Want ook van het proces kun je heel veel leren.”
Blijven leren
Het is volgens de scheikundigen niet zo gek dat er zoveel jonge mensen bij Symeres werken. Zij zijn de volgende generatie; houden het wiel draaiende. “Studenten zijn echt nodig om te innoveren”, vertelt Kirsten. “Onlangs gaf ik een cursus aan mijn team over groene chemie. Daar hadden mijn collega’s nog nooit over gehoord.” Bovendien krijgen starters bij Symeres alle ruimte om te blijven leren en groeien. “Je krijgt veel vrijheid om te ontdekken wat bij je past”, zegt Anne. Augustinas: “Symeres heeft mij de kans gegeven mijn PhD te halen. Als ik geaccepteerd wordt, ga ik weer drie jaar studeren.”
Een lange adem
Achter elk medicijn op de wereld zit een lang ontwikkelingsproces. “Misschien levert ons werk pas over vijftig jaar een geneesmiddel op”, knikt Augustinas. Anne: “Maar beroemde scientists maakten ook niet ‘ineens’ naam. Ook al duurt het jaren, tóch hebben wij dan vanuit Groningen daar maar mooi een steentje aan bijgedragen.”
